Toen kwam het moment dat zomaar uit het ogenschijnlijke niets Atalwin’s schilden begonnen door te breken en zijn maskers los te laten. Hij dacht dat hij dood ging. In een proces van 3 dagen en 2 nachten voelde hij zichzelf opnieuw geboren worden. Het voelde als thuiskomen, als heel worden.

Atalwin was verbijsterd. Ineens zag hij dat hij leefde in een wereld vol bange en eenzame jongetjes en meisjes die zoeken naar liefde en erkenning. Die zich allemaal verbergen achter maskers om niet gekwetst te worden. Hij zag hoe hij zichzelf had verborgen achter superioriteit uit angst om niet goed genoeg te zijn en hoe eenzaam hem dat had gemaakt. Hij voelde zich bevrijd maar ook enigszins verraden: waarom had niemand hem dit verteld? Waarom leerde je dit niet om school?

Mytholoog Campbell is de ontdekker van de ‘monomythe’. In het kort gezegd ontdekte hij dat er een groter, universeel verhaal zit onder alle mythen, sprookjes en verhalen die mensen sinds ze kunnen praten aan elkaar vertellen. Dat universele verhaal noemde hij ‘The Hero’s Journey’. Dat is het verhaal van een held die op reis moet, geholpen door een tovenaar door een onbekend woud ploetert en op gegeven moment een donkere diepte in moet om daar een draak te verslaan en dan thuis komt om met de prinses te trouwen. Dat verhaal is al duizenden jaren oud. Maar wat ontdekte Campbell nou? Dat al die fasen in het verhaal metaforen zijn voor de fasen van spiritueel ontwaken. En wat was nou zo verpletterend? Dat al die bizarre dingen die Atalwin waren overkomen letterlijk stap voor stap stonden beschreven in dat boek en werden geïllustreerd met bakken met voorbeelden uit allerlei oeroude verhalen uit de hele wereld.

Terugkijkend was de zenmeester de tovenaar die de weg wees, waren de stappen buiten de comfort zone de reis door het bos, de periode van wanhoop en verdriet voelde als afdalen in een donkere grot, het gevoel van doodgaan was het doden van de draak en het samensmelten met zijn zachte en kwetsbare kanten is het huwelijk met de prinses. Het was een shockerende gewaarwording: de hele wereld ligt dus vol met handleidingen, als we maar begrijpen wat er staat.

De boodschap was duidelijk. Mensen zijn op aarde om zichzelf te vinden. Het bewijs is overal.

Een tweede belangrijke inspiratiebron voor de 100 Day Warrior kwam op Atalwin’s pad. Shambala – The Sacred Path Of The Warrior is een werk van de beroemde Tibetaanse spiritueel leraar Chögyam Trungpa. Hij legt uit hoe een verlichte samenleving te creëren door te beginnen met trainen. Krijgers zijn mannen en vrouwen die de moeilijke weg van de held vrijwillig opgaan om zichzelf en anderen te bevrijden. Trungpa zet de archetypische Krijger af tegen de archetypische Lafaard. De Lafaard is de mens die bang is om kwetsbaar te zijn en niet graag een spiegel voorgehouden krijgt, een Krijger overwint zijn angst en bevrijdt anderen.

De boodschap was duidelijk. De samenleving heeft moedige en vitale krijgers nodig. Want als we collectief onze koppen in het zand blijven steken maken we de wereld onleefbaar voor onze kinderen.

Maar hoe breng je zoiets op een overtuigende en inspirerende manier over?